ΦΩΣ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

Καλοκαίρι του 2015 στις Ράχες Στυλίδας. 
Ο ζωγράφος, διακοπεύει στο σπίτι του Σπύρου Μουστάκα και της Αθανασίας Καδδά. 
Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρα από την παραλία και μέσα στο υπέροχο κήπο της Αθανασίας, ο ζωγράφος βρήκε στέγη κάτω από την μεγάλη πέργκολα με την αναρριχώμενη πασχαλιά.


Ένα πραγματικός παράδεισος ο κήπος. Με εκατοντάδες λουλούδια που ήταν αδύνατον μέσα σε λίγο χρόνο να αισθανθείς την ομορφιά τους.
Φαίνεται πως ο Βαρελάς, δεν ήθελε να αποδώσει με ρεαλισμό τα λουλούδια. 
Άλλωστε πάντα έλεγε: «…την φύση δεν μπορείς να την αντιγράψεις, είναι μοναδική, βρες ένα τρόπο να πεις κάτι για αυτήν και το έργο της» και τα λουλούδια της Αθανασίας είχαν να πουν πολλά, τόσο για την ίδια, όσο και σε εμένα.


Ο Βαρελάς, όπου και να πήγαινε, πάντα κουβαλούσε τα άκρως απαραίτητα για ζωγραφική. Τα μπλόκ, τα πενάκια, μια μικρή κασετίνα με οξείδια των μετάλλων, ένα κουτάκι ακουαρέλες , κάρβουνα και ξηρό παστέλ. Αυτά και  λίγα σωληνάρια με τέμπερα, μαζί με τα απαραίτητα μπλοκ για ακουαρέλα , ακρυλικά, ήταν πάντα μέσα στις αποσκευές.


Για πρώτη φορά προσέγγιζε στην Εργογραφία του τα λουλούδια και μάλλον, το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, ως προς την απόφαση, για την απόδοση των λουλουδιών.


Για το πώς ονομάζονται τα λουλούδια που ζωγράφισε, δυστυχώς ο Βαρελάς δεν κράτησε σημειώσεις για την ονομασία τους.

Κάτι σαν τις αντιθέσεις της ζωής ή αν θέλετε, κάτι σαν τις διαβάσεις των φαναριών. Κάτι σαν το πέρασμα, απο την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη.

Ενα πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, που σηματοδοτεί την διαρκεί κίνηση του κόσμου που χαρακτηρίζει  τις εποχές.

Να!  Κάπως έτσι αποτυπώθηκε η έννοια της εποχής του σκοταδισμού. Περπατάμε στην απουσία του «φωτός», δηλωτικό απουσίας της ελευθερίας έκφρασης, της φίμωσης.

Όλα στο φως σημαίνει δεν κρύβω τίποτε.


Κατά απο τον ήλιο,  ανθίζουν και υψώνονται ενεργειτικά τα πάντα.

Δίνουν και παίρνουν. Κάπως έτσι κινειται η συλλογική δράση. Στο σκοτάδι πλάθεις νοητούς όγκους και μορφές  που ερχονται από τα μέσα μας  και προβάλλονται υποκειμενικά με διαρκείς εναλλαγές στο περιεχόμενο.

Στη σκοτεινή πλευρά, εγείρεται, ο φόβος, και η αγωνία. Μόνο ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση


Στα γραμμικά έργα της ενότητας «Φως στο μαύρο» η μορφή είναι συνειδητά σημειολογική. Λειτουργεί ως φωτεινή γραμμή, όριο και εκκίνηση  της μορφής. Αφτιασίδοτη, με τα απογδύμνια της μέρας ακυρωμένα, αλλά με το σώμα, έτοιμο να χτιστεί με τα βιωματικά στοιχεία του κάθε ανθρώπου, ανακαλύπτοντας την φωτεινή πλευρά της ζωής, εξατομικευμένα, ζώντας και δρώντας συλλογικά,  μέσα στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε

Περισσότερα δείτε στο pdf -->