Καλοκαίρι του 2015 στις Ράχες Στυλίδας.
Ο ζωγράφος, διακοπεύει στο σπίτι του Σπύρου Μουστάκα και της Αθανασίας Καδδά.
Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρα από την παραλία και μέσα στο υπέροχο κήπο της Αθανασίας, ο ζωγράφος βρήκε στέγη κάτω από την μεγάλη πέργκολα με την αναρριχώμενη πασχαλιά.
Ένα πραγματικός παράδεισος ο κήπος. Με εκατοντάδες λουλούδια που ήταν αδύνατον μέσα σε λίγο χρόνο να αισθανθείς την ομορφιά τους.
Φαίνεται πως ο Βαρελάς, δεν ήθελε να αποδώσει με ρεαλισμό τα λουλούδια.
Άλλωστε πάντα έλεγε: «…την φύση δεν μπορείς να την αντιγράψεις, είναι μοναδική, βρες ένα τρόπο να πεις κάτι για αυτήν και το έργο της» και τα λουλούδια της Αθανασίας είχαν να πουν πολλά, τόσο για την ίδια, όσο και σε εμένα.
Ο Βαρελάς, όπου και να πήγαινε, πάντα κουβαλούσε τα άκρως απαραίτητα για ζωγραφική. Τα μπλόκ, τα πενάκια, μια μικρή κασετίνα με οξείδια των μετάλλων, ένα κουτάκι ακουαρέλες , κάρβουνα και ξηρό παστέλ. Αυτά και λίγα σωληνάρια με τέμπερα, μαζί με τα απαραίτητα μπλοκ για ακουαρέλα , ακρυλικά, ήταν πάντα μέσα στις αποσκευές.
Για πρώτη φορά προσέγγιζε στην Εργογραφία του τα λουλούδια και μάλλον, το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, ως προς την απόφαση, για την απόδοση των λουλουδιών.
Για το πώς ονομάζονται τα λουλούδια που ζωγράφισε, δυστυχώς ο Βαρελάς δεν κράτησε σημειώσεις για την ονομασία τους.
Την Άνοιξη περιμέναμε, την έξοδο στο φως, στο χρώμα και την αναζωογόνηση της ζωής και που εκεί που η ανάγκη για ευεξία φούντουνε, δυστυχώς κλειστήκαμε στα σπίτια.
Αγωνία και φόβος μεταξύ ζωής και θανάτου, κρεμασμένοι από τα χείλη των δελτίων θανάτου, κάθε απόγεμα στις έξι!
Περιχαρακωμένοι και αθωράκιστοι, απέναντι σε μια παγκόσμια πανδημία, με ασάφειες ως προς την εξέλιξη της ίδιας της ζωής, μια άλλου τύπου κρίση, αλλά, πάντα με ίδιο στόχο.
Η φτωχολογιά πλήρωσε το τίμημα, αγιατροπόρευτη, ανήμπορη και βίαια κατεσταλμένη, γιατί πώς να το κάνουμε, το μετα την πανδημία τίποτε δεν θα είναι ίδιο.
Κανείς εργαζόμενος δεν αισθάνεται ήσυχος, ότι θα δουλέψει στην μηχανή του στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι του.
Οι ολίγοι δεν έχουν το πρόβλημα. Αυτοί είχαν και έχουν «μπακίρικο» χρήμα.
Τα πάνδεινα δεν τα πέρασε ποτέ μαζί με το λαό η αστική τάξη, γιατί να είναι αύριο.
Τα έργα της ενότητας «Πάνδημη εποχή» γεννήθηκαν ως ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη άοπλοι, αθωράκιστοι, χωρίς
επαρκές υγειονομικό υλικό, ικανό να δώσει ζωή και ανάσα στους νοσούντες
συμπολίτες μας. Αλληλέγγυα κραυγή αγωνίας που ορθώνεται από τους θεσμικούς εκπροσώπους των γιατρών και των υγειονομικών στο Δημόσιο σύστημα Υγείας
Περισσότερα δείτε στο pdf -->