Βιωματική διαδρομή του ζωγράφου.
Ισχυρή η σχέση με τα λιόδενρα και τους ανθρώπους του.
Εδώ αποτυπώνεται με μια γραμμική εγχάρακτη μορφή ο ανθρώπινος πόνος στο μάζεμα της ελιάς, έτσι αφτιασίδωτος, ατημέλητος, χειρώνακτας, με την ξύλινη σκάλα και τα αγριόχορτα τους χειμερινούς μήνες να σκίζουν τα δάχτυλα με εκείνο το γλυκό πόνο της εργασίας.
Στην ενότητα γίνεται μια προσπάθεια να αποτυπωθούν ητο περιεχόμενο και η μορφή, όπως και οι πειραματισμοί του δημιουργού από το 2012 μέχρι σήμερα, αλλά και το μεγάλο βάθος στις εναλλαγές εκφραστικών μέσων και των υλικών στο σύνολο του έργου
Στην ενότητα «οι δρόμοι της ελιάς», ο Βαρελάς, μας ξεδιπλώνει την ελευθερία της έκφρασης χωρίς δισταγμούς, αρκεί οι ελιές του, να είναι μοναδικές, έτσι, όπως η κάθε ελιά, είναι μοναδική στη φύση.
Έτσι, όπως την γνωρίζουν οι άνθρωποι που την συνάντησαν χιλιάδες χρόνια και γεύτηκαν τους καρπούς της, με αξιοπρέπεια και απλότητα.
Λιτό δένδρο η ελιά, δεν έχει την πανσπερμία των χρωμάτων.
Στιβαρή συμβολίζει την αιωνιότητα και όχι μόνο.
Να τι δήλωσε σε συνέντευξη του στο δημοσιογράφο Θ. Δαραδήμο για το έργο του ο ζωγράφος:
«Με ενδιέφερε να φύγουν πάνω από το έργο, ότι περιττά στοιχεία υπήρχαν προκειμένου να βγει ποιο καθαρό το έργο προς τα έξω, να βγει το μήνυμα προς τα έξω.
Αυτό είναι μια απόφαση.
Σαφώς υπάρχουν έργα, ιδιαίτερα, στο μάζεμα της ελιάς, όπου το κάρβουνο και το παστέλ κυριαρχεί.
Συνειδητά δεν επέλεξα το χρώμα στο φυσικό περιβάλλον να κυριαρχεί,
Συνειδητά το έκανα αυτό, δεν ήθελα το χρώμα, το φυσικό περιβάλλον να κυριαρχεί, να επηρεάσει αυτό που λέμε αρχέγονο στοιχείο στο μάζεμα της ελιάς, όπου ο θεατής, θέλω να μπει μέσα στο έργο, να μαζέψει τις δικές του ελιές, να πάει στα δικά του χωράφια, στα δικά του αμπέλια, να πάει στα δικά του ζωντανά και εκεί, ας βάλει αυτός, την δική του πινελιά επάνω και αν θέλεις, να κάνει ανάκληση μνήμης και να σκεφτεί το παρελθόν, το παρών, αν θέλεις και το μέλλον του, με τον δικό του χρωστήρα, που ο καθένας τον έχει.»
Όλα τα υλικά ,ακρυλικά, λάδια, ακουαρέλες, τέμπερες, ξηρό παστέλ, κάρβουνο συλλειτουργούν στους δρόμους της ελιάς και όμως παρά την διαφορετικότατα, έρχεται η μορφή και γεφυρώνει τα έργα, δίνοντας μια σύγχρονη γραφή στο έργο και συνάμα ανθρώπινη.
Περισσότερα δείτε στο pdf -->